Manoeuvre 3, eerste aantekening.

Uit het logboek.

Eerste neerslag van het eerste gesprek dat gevoerd werd op dinsdag 5 december 2017, in het kader van een artistiek-antropologisch onderzoek met het oog op het aanleggen van het Archief van Gruuten Amor. 

Een bedenking toen ik op mijn contact(?) getuige(?) interviewee(?) zat te wachten in een piti café en vogue te midden van den triestigsten urban desert:

Liefde is zo simpel, docht ik,
maar toch is haar ware wezen,
de materie,
niet te vatten
(ZUCHT)

Later peinsde ik: 
wat zijn we lafaards, dwaze kloten én blind.
En veel te makkelijk af- en omgeleid.
We leiden een leven van bijzaken, zetten de périphérie in het midden en de essentie verliezen we uit het oog.
 't Is altijd selder. We leren nooit.

Maar zoals ik al zei, die gedachte kwam later, toen ik de baby al had proberen te sussen, maar daarover later meer.

Eerst thee met de eerste persoon die bereid was aan mijn onderzoek mee te werken.

Het is wonderlijk waar zo'n gesprek je naartoe kan voeren en hoe gechambouleerd ik na twee dagen nog ben.

Wij zaten daar, Dendermondsesteenweg 104 te 9000 Gent, maar waren overal. In Zuid-Afrika, in een slaapkamer, in het hoofd van een bijna vergeten lief.
Wij zaten daar, in dat petit café huppé tussen de drukdrukdruk doende jeunesse désirée et désirable, met onze geliefden (de levende én de dode) en al het schoonste en het vuilste dat de menschen zichzelve en de ander aandoen. 

Het gesprek avanceerde, (ogenschijnlijk licht en luchtig), meanderde langs lieflijke doch ongrijpbare landschappen, maar daarna, terug in mijn klein, rood autootje sloeg de felheid, de force, het vuur mij wakker:

Doet uw ogen open, Vilderke en luistert goed naar al wat er te horen is. 
Naar AL wat er te horen is.

Het is een wreed speciaal avontuur dat hier begonnen is. 
Een machtig groot werk dat gij begonnen zijt.
Doet voort -djukdjukjudjuk- en kijkt niet te vele om.
Er is nog zovele te verzamelen en te verdelen.
Zovele vele te sprokkelen en uit te delen.

wordt vervolgd
vervolledigd
en herhaald

    et encore
    et encore
    et encore





(en douceur, 
et profondeur)

Manoeuvre 3: Het heruitvinden van De Liefde.

Een beweging/werk van lange adem.

Mais en fait, c'est quoi L'Amour? 
(en zouden we niet beter een heel nieuw woord bedenken voor dat vulgair, versleten verbum?)
Wat is Ze, wat zal Ze zijn, de lamme liefde?

Een hele reke van verlangens?
Van pas de l'amour, maar de la rage.
Groten honger van A naar B, van B naar C, van C naar D én van D were naar A.
A lonkt een beetje naar D en ontbloot een stukske dij.
Heel haar lijf belooft iets machtigs en schoons,
maar uit haar mond horen we een andere, een niet te ontcijferen tale:

Uit mijn ogen
Wegwegweg
Maar neen en wacht
Komt 'iere
Of toch, of niet
Van mijn erf en schnell

Waarop D wacht en hunkert en lijdt. 
Oh boy!

Maar wat is dan het ware werk?
Wat is pure, onvervalste, onversneden Liefde???

Op 't gemak?
U bijeenzetten en zeggen:
Godverdomme Kimberley,
'k heb gelijk goesting in ne veranda.
En horen:
Gôh neeje ee Jogan, weerol ol da stof.

Moeten we niet, om de ware Liefde te kunnen grijpen, inzien dat er zich velevele imposteurs in haar naam aandienen?
Vaker dan Zij zichzelf liet zien, heb ik mij laten vangen door, toktoktok laat mij binnen, die fraudeurs. 
En later, als het al veel te laat was en ik, uiteengereten en voor eeuwig geschonden, lag te bekomen van de zoveelste misstap, veel later pas, kon ik ze ontmaskeren, die smeerlappen.
Een beetje hazo: maar neen, dat was geen Liefde, dat was lust. 
En dat ook niet, que nenni, dat was verstandsverbijstering of begeerte, projectie, chemie, drama, fascinatie, manipulatie, eenzaamheid, kul.
 't Wos vonolles, mor DAT niet!
Maar wanneer is het DAT wel? 
Ee? 
Wanneer is het DAT dan wel?

U leest het goed, er is nog veel om over te peinzen.


Voor een nieuw artistiek project
On the road vanaf 2018
Zoek ik mensen om mee te converseren over Gruuten Amor

Mail vasistas7bovenlicht@gmail.com als u zin hebt om mee te werken.

sur le chemin de la route

Al die gedachten die passeren im Kopf.

Schone, schone overpeinzingen en gruwelijke ideeën.

Zoals: klootjesvolk genoeg gezien voor de rest van mijn leven. 
Nu is 't gedaan. 
't Is allemaal al ne keer gebeurd en we hebben niets geleerd, NIETS.
Ik sluit mijn vensterke op de wereld en trek mij terug in mijnen innerlijken botanischen hof.
Gedaan ermee en mulch erover.

Maar dan denk ik: Vilderke, is dat geen slecht goed idee, u azo afkeren en wegkijken?
Heeft de wereld geen nood aan schone, schone, massa's schone, schoneuh? En liefde, dat vooral! 
En is dat niet iets waar gij kunt en dus moet voor gaan zorgen?
Ja, zei ik, ja Vilderke, dat is.

Dus, zeien me wij, dat game doen.

Ik heb er zelfs een soundtrackske bij gevonden.

Naar aanleiding van een artikel verschenen in De Standaard over radicaliserende kleuters in hellhole Ronse, de stad waar mijn huis staat.

Dit maakt mij zo boos! 

Ik heb vorige week met een heleboel kleuters uit de geviseerde groep gewerkt. Hier in Ronse, de stad waar het in het artikel over gaat. Ik ken die kinderen, ze wonen in mijn buurt en in mijn hart.

We hebben samen toneel gespeeld, gepraat en gezongen. Geknuffeld ook, het zijn tenslotte kleuters.
Ik heb met een ouder gepraat over het helse schooltraject van hun kind van 6.
Een kind dat systematisch opzij werd gezet omdat het niet sprak.( Hij heeft 3 talen te verteren, dat gaat niet op één, twee, drie.) Een kind dat in mijn workshop heel communicatief en pienter bleek.

En ja, ook in mijn "klasje" hoorde ik "varkentjes zijn vies" en "dat rokje mag jij niet aan, jij bent een jongen" en "jouw velletje is te zwart". Dat hoor ik aan met veel aandacht en ik ontkracht wat steekt met liefde en respect. EN ik heb lekker alle jongens (die 't wilden) in soepjurken gestoken en van lippenstift voorzien.
Ik mag dat, ik ben artiest .

Ik begrijp dat mensen in het onderwijs hard werken en dat het in deze veranderende tijden geen lolletje is.
Maar wordt het geen tijd dat we onze leerkrachten beter vormen, omkaderen, weerbaarder maken, enthousiast en begeesterd houden!?

En dat iedereen les "yeux en face des trous" houdt.
Het gaat hier over kleuters!!!
Zijn we dat niet allen geweest? Jammer dat we vergeten zijn dat ook wij van school weg zijn gebleven voor communies, doopsels en andere "feestelijkheden". Dat we ook wel eens anderen met de dood hebben bedreigd, dat we dagenlang leuzen scandeerden die we niet begrepen, omdat onze ouders ons mee hadden genomen naar een betoging.
Ik herinner me nog altijd Claudine met de rode haren die me vertelde dat ik, garantie, naar de hel zou gaan omdat ik niet gedoopt was, mijn buurmeisje Karine die me zei dat ik niet in de spiegel mocht kijken omdat anders de duivel zou verschijnen. Ik voel nog de schok die die woorden bij mij teweegbrachten. Geen enkele volwassene die er met een vergrootglas opzat, en hop, het deed mij een beetje groter groeien.

Kinderen doen wat ze doen en als we ze niet omhullen met liefde, aandacht, begrip en bovenal educatie groeien ze niet op tot fijne mensen.

Kunnen we nu aub allemaal ophouden met lelijk te doen tegen elkaar?
Tijd om de wereld te redden!

Pensée inspirée d'Alain B.

Wat zal het meisje van het Bovenlicht vandaag allemaal doen?
Wie zal ze zijn?
Wat zal 't zijn?
(Wa zal 't nu weer zijn?)

Somtijds Prinsesse, meestal dweil.


't Is goed om met slaapogen aan de schrijftafel te gaan zitten.
Nog dronken en wak van een halfdoorwaakte nacht.
't Is goed azo te zitten.

Allez continue comme ça, oui, continue comme ça! 
Oh oui!

Et zut, toch gebroken, den dunnen draad van inspiratie/imaginatie, toch niet kunnen breien nu.
Een beetje te koud aan de voeten, de buren te luid, de wereld te echt en ik moet pipi doen.


Mais bon. Continue comme ça, allez, continue comme ça.
Oh oui.

Poème du trois du deux

zoeken naar de toonaard voor een nieuw werkstuk gaat hier gepaard met muchos introspectie en zelfcensuur en eh bin foert

al dat wereldschokkends,
opgesloten 
& voor altijd verloren gelegd,
al die pijnen 
& voor niets geleden

zo moe
zozo moe
veel te moe

en altijd were weggeroepen 

Me-Relle, komt ne X 'ier.
Kijkt ne X.
Wat is dadde Murjel?
Hebde gij al soepe gekookt voor uw kinders?
Is de waste g'reed?
Mesrulle, zijn uw mannen gediend & op 't gemak,
zodat zij hun dingk kunnen doen?
Is uw 'uis proper
& 't mijn?
Hebben ze genen 'onger,
de uwen,
of koot?
Dorstst misschien?
Maakte gij niet te veel laweit, de Vilder?
Moeten zij niet slapen zij, de mensen, de gebuurs,
de kenders allemole?
Zwijgt, Mariëlle, zwijgt, iedereen moet op zijn gemak zijn 
& blijven.
Koest.
Do not disturb the deep blue dinges & al.
Koest zeg ik u!


Zo zal het klinken, maar dan anders.

Bonne année quand-même!

De laatste uren van '16 verloren,
de eerste van '17 verscheten.

Iedereen weg, niets te vieren en gezegd: yesss, godverdomme yesss, deze uren zijn van mij.

En dan?
Niets anders kunnen bedenken, niets spannenders, niets wereldschokkenders dan: ik ga mijn wc's kuisen.
Dan peinzen: er moet toch iets beters zijn, iets verheveners, iets buitengewoons, een daad waarmee ik dit gruwzaam jaar, jaar van stuurloosheid en ontmenselijking kan verteren, iets waarmee ik tegelijkertijd ook het leven kan vieren (car ça fait avancer le schmilblick, naar het schijnt).
Maar wat dan?

Yoga?
La flemme.
Het schrijven van een magnifiek, meeslepend epos?
Parle à mon cul, ma tête est malade.
Een telefonatie ondergaan met een naaste buur, een verre vriend?
Qui, qué, quoi?

Dan maar de zappette gepakt en uren versjast aan leeg en ellendig vertier, aan breinverlammend, hartverzakkend gezwets.

Ik docht: djudjudju, par ces temps-ci on ne vend plus du rêve, aiaiai, wat eens was is nu voorbij & oeioeioei, veel schoons zie ik aan den einder niet verschijnen!

Dus, c'est décidé, dit jaar word ik een heimziek, onhandelbaar oud wijf!


Mais bonne année quand-même.

Bisou,
mémé.