Décampement/Opgekrast

foto: Edward S. Curtis.

Vilderke vertrekt.
Vanaf nu woont het Bovenlicht daar.

Dapper voortdoen aan het Lam

Sanctus Plasticus,

Oh Heiligen van den Plastiek,

Créateur de la belle Poulette bien roulée,

Beschermer van ’t arm Schaapke bien ficelée.

Oh Sinte P.,

Initiator, Instigator van de Guldene Snee,

hier ben ik.

Kijkt maar ne keer goed naar mij.

Hier ben ik,

Jan Van E., de optische revolutie.

Met mijn genadeloos glurende,

met mijn stravve stravve,

harde harde,

met mijn spiedende oogkses

pak ik, neem ik, steel ik.

Als ich can

Hier ben ik.

Kijkt, Belegger van het Gouden Sneetje,

bekijkt: Jan Van E., de optische revolutie.

Met mijn wonderlijk lichte,

met mijn wreed wreed behendige,

met mijn dansende handen

grijp ik, vang ik, bouw ik.

Wie ich can

Hiere sie, hier ben ik en ik blijf,

(kijkt maar ne keer goed) ik blijf.

Ik blijf résolument Moderne

dat hadde nie gepeinsd, ee?

Ik blijf résolument, audacieusement, carrément 

Moderne

Zie ook dit  postje van 15 februari.

Uit het Dagboek

Niet boos zijn Vilderke omdat ge 't kippeke niet uit de diepvries hebt gehaald.
Ge kunt niet alles onthouden, mijn schaap, ge kunt niet alles onthouden.

morgen is er weer een dag
en dan nog één
en nog

et ainsi de suite

tot ze op zijn
(dan is 't allemale klaar)

ook goed
ook goed
ook goed

De beste der Tijden, de slechtste der Tijden

Jean-Baptiste Marie Pierre, Bacchante endormie

Hemelse, helse coronadagen.
Dagen van 't banen van nieuwe wegen.
Zoeken naar vers (bewust) zijn, naar connectie(s).
Vinden van nieuwe oude en nieuwe nieuwe liefdes.

Dagen van introspection et contemplation
en surtout van remise en question.
Dromen van 't leven, te leven.
Peinzen over voor, tijdens en na.
Wat wilt ge houden,
wat moet er weg?

Speuren naar schoonheid in lange, bange dagen.
Speuren...

(en maar heel weinig vinden)

Qué?

Een vleugje filosofisch denken. Nu we toch tijd hebben.

Wat betekent het: volgens uw eigen agenda, volgens ùw reglement van interne orde leven?
En wat zijn uw opties?

Ik wil maar zeggen: wat gaat gij straks allemale doen en niet doen, als het were kan en mag?
Dat lijkt mij, nogal, van het belangrijkste.

parenthèse/parenthèses

Niets te zeggen.

Wat valt er te zeggen?

Georges de la Tour, Le Nouveau-Né

Er is een griepje in het land...

Maar kunnen we het nu hier eens over hebben?
En nadenken.

foto: Belal Khaled

Nadenken over wat er écht toedoet en waar we mee bezig zijn.
Hoe vreselijk wij het aan het verkloten zijn.

Wanneer gaat er iemand opstaan met een écht plan.
Een decent en humaan plan.
Hoe lang gaan wij accepteren dat die barbarij doorgaat in onze naam?

Wrik u los uit la masse consentante silencieuse, gotfer.
Laat (van) u horen.

Note to self

Zeef het goud van tussen 't puin.
Het moet er liggen.
Het moet er liggen.
Het moet ergens liggen.

Pensée du jour

Het bestaat niet meer: de commerciële, industriële civilisatie eist van de schrijver in het Westen een product dat voldoet aan de smaak van de massa, en in het Oosten politieke fournituren, met een maatstok afgemeten wereldbeschouwelijke normen. Kosztolànyi maakte de tijd niet meer mee dat literatuur voor uitgevers slechts een extraatje werd, dat ze in hun programma boven op de banale pulp en de pseudo-wetenschappelijke vakliteratuur deden, zoals de slager een extra stukje bij het vlees doet... De tijd waarin literair werk dat werd uitgegeven met argwaan werd bekeken omdat de lezer - niet geheel ten onrechte-vermoedde dat niet het boek een uitgever had gevonden maar, dankzij maffiose praktijken, de auteur. De tijd waarin dilettanten met stipendia kasten vol boeken schreven over het leven van schrijvers, de scheppers van boeken, en intussen in de openbaarheid zo opgewonden raakten van hun gewichtigdoenerij dat ze liepen te kwaken als eenden die een ei gaan leggen. De tijd waarin er in plaats van Schone Letteren meer boeken over boeken geschreven werden dan boeken die Schoonheid hadden en Letteren waren. Dit alles maakte hij niet meer mee, de geluksvogel: hij was een jaar of tien eerder aan kanker in zijn keel overleden, daar aan de overkant op de berg, in het Johannes-ziekenhuis.

Sandor Marai in "Land, land!...", midden vorige eeuw.

Sunday Blues

Mag het dan goed zijn, Vilderke, allemaal goed zijn?
Ouder worden en dus, forcément, niet meer de teenager of the week wezen.
Al een serieus eind op weg zijn, al een route gekozen hebben en dus inévitablement niet meer aan de start kunnen mogen kunnen verschijnen.
Ge zijt al lange vertrokken.
't Is goed.
't Is al goed.

Maar toch. Maar ja.
Zo zit ge inéén? Zot zit ge inéén.
Een onbeschreven blad wilt ge wezen.
Ge zijt een kindeke met woeste verlangens.
Zo is 't.
't Is niet anders. 't Is niet erg.
't Is lastig, maar niet erg.

Wa is da met da Lam

Lang geleden,

heel lang geleden,

honderden jaren geleden,

bestond er hier feitelijk nog niets.

Daarom leerden kleine Jan en zijn broer Hubert zichzelf en elkaar toveren met penseel en verf.

Wa is da met da Lam is een muzikale voorstelling voor lagere schoolkinderen, hun ouders en grootouders.

Zangeres Celine Debacquer, fluitiste Liesbeth Peelman en pianiste Elisabeth De Loore nemen je mee naar de wondere wereld van de jonge Van Eyck.

Van Eyckske Jan, wa is da met da Lam?

Kunt ge dat eens expliceren?

En wat steekt gij daar uit, in de keuken, als de Mama moet koken en kuisen?

Kunnen we het daar eens over hebben?

Geïnspireerd door de magnifieke konterfeitsels van de meesters Jan en Hubert Van Eyck en geïntrigeerd door het mysterie van hun goddelijk Lam schreef Ruben De Gheselle muziek en componeerde Merel de Vilder Robier tekst. 

Gerda Dendooven smeedt live beelden. 

Première deze zomer in Gent.