De laatste uren van '16 verloren,
de eerste van '17 verscheten.
Iedereen weg, niets te vieren en gezegd: yesss, godverdomme yesss, deze uren zijn van mij.
En dan?
Niets anders kunnen bedenken, niets spannenders, niets wereldschokkenders dan: ik ga mijn wc's kuisen.
Dan peinzen: er moet toch iets beters zijn, iets verheveners, iets buitengewoons, een daad waarmee ik dit gruwzaam jaar, jaar van stuurloosheid en ontmenselijking kan verteren, iets waarmee ik tegelijkertijd ook het leven kan vieren (car ça fait avancer le schmilblick, naar het schijnt).
Maar wat dan?
Yoga?
La flemme.
Het schrijven van een magnifiek, meeslepend epos?
Parle à mon cul, ma tête est malade.
Een telefonatie ondergaan met een naaste buur, een verre vriend?
Qui, qué, quoi?
Dan maar de zappette gepakt en uren versjast aan leeg en ellendig vertier, aan breinverlammend, hartverzakkend gezwets.
Ik docht: djudjudju, par ces temps-ci on ne vend plus du rêve, aiaiai, wat eens was is nu voorbij & oeioeioei, veel schoons zie ik aan den einder niet verschijnen!
Dus, c'est décidé, dit jaar word ik een heimziek, onhandelbaar oud wijf!
Mais bonne année quand-même.
Bisou,
mémé.
